Η φιγούρα της γενναίας και επίμονης Μαρίας Καρυστιανού, να πλανάται πάνω από το πολιτικό σύστημα ως «αόρατη απειλή», όσες διαψεύσεις και αν συνοδεύουν την προοπτική δημιουργίας ενός καινούριου κόμματος, με την ίδια στο επίκεντρο, λειτουργεί ως «ελέφαντας στο δωμάτιο» για τις άβολες αλήθειες της πολυεπίπεδης, πολυδιάστατης και πολυπαραγοντικής παρακμής, στην οποία σεργιανίζει το έθνος μας, με αφετηρία την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου στην ένταξη της Ελλάδας στον εθνοκτόνο μηχανισμό στήριξης των Μνημονίων.
Η ανάλυση της πραγματικότητας και των πολιτικών δεδομένων, με όρους ξεπερασμένης γεωμετρίας, αδυνατεί να ενσωματώσει και να κατανοήσει τους βαθύτερους συμβολισμούς πίσω από την προοπτική να προκύψει ένα καινούριο κομματικό μόρφωμα, χωρίς τα στεγανά και τα βαρίδια του… manual της επιλογής του πολιτικού προσωπικού από μια κλειστοφοβική ψευδο-ελίτ, χωρίς αίσθηση της πραγματικότητας, και χωρίς την κατάλληλη προεργασία και προετοιμασία, σε επίπεδο κουλτούρας, φιλοσοφίας, προσόντων, γνωστικής κιβωτού και αξιακού κώδικα, που συνοδεύουν ως αβίαστα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε… κανονικού ανθρώπου, ο οποίος συλλέγει εμπειρίες μέσα από την προσπάθειά του να επιβιώσει στην κανονική ζωή. Σε καθημερινή βάση.
Η γοητεία που ασκεί η Μαρία Καρυστιανού σε πολύχρωμα και πολυτασικά κοινωνικά ακροατήρια, τέμνοντας ουσιαστικά οριζόντια το πολιτικό σύστημα, εξηγείται στη βάση της κυρίαρχης εξίσωσης των θεωριών της πολιτικής επικοινωνίας, που επιμένει ότι το μέσο είναι το μήνυμα. Η μαμά της Μάρθης. Μια μητέρα που έχασε τόσο βίαια την κόρη της και δεν βρίσκει το δίκιο της. Έρχεται να διεκδικήσει τη «διόρθωση» της ποιότητας της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Με την πρόδηλη αναντιστοιχία κοινωνίας και πολιτικού συστήματος, να δίνει οξυγόνο στη ρητορική της.
Τα Τέμπη ως αφετηρία
Η εθνική τραγωδία των Τεμπών έχει αποτυπωθεί και εμπεδωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο της ελληνικής κοινωνίας, ως μια αχρείαστη και ματωμένη ρωγμή στην αδιατάρακτη συνέχεια της εθνικής διαδρομής. Υπάρχει εκεί μέσα, στο συλλογικό υποσυνείδητο, και ανάλογα με τη γενική βούληση κάθε συγκυρίας, επανέρχεται με ένταση, λειτουργώντας σωρευτικά, αθροιστικά, ανατροφοδοτικά. Τα Τέμπη υφίστανται ως ρωγμή που συλλέγει δυσαρέσκεια. Γεμίζει από οργή. Και καθοδηγεί την εκτόνωσή της. Τα Τέμπη είναι η αφετηρία για τη διεκδίκηση ευρύτερων εθνικών διακυβευμάτων, που αφορούν την ποιότητα της Δημοκρατίας, την περιφρούρηση της αρμονικής λειτουργίας των Θεσμών, την αντιστοίχιση του κοινοβουλευτισμού με την αρμονική αντιπροσώπευση των συλλογικών διεκδικήσεων.
Το διακύβευμα της «διόρθωσης» της Δημοκρατίας
Στην πραγματικότητα, το «τέρας στον καθρέφτη», που διεκδικεί να αφοπλίσει ένας κανονικός άνθρωπος που δεν προέρχεται από τη φθοροποιό διαδικασία του κομματικού σωλήνα, όπως είναι η Μαρία Καρυστιανού και πολλοί ακόμη, αφορά στην αγωνία και σπουδή για τη «διόρθωση» της Δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε.
Οι επίμονες διαπιστώσεις του Κώστα Καραμανλή και του Ευάγγελου Βενιζέλου για την πολυδιάσταση κρίση Δημοκρατίας στην τρέχουσα εκδοχή του ελληνικού έθνους, κινητροδοτούν την επόμενη φάση της σχετικής συζήτησης. Ποιοι θα αναλάβουν την ευθύνη για να πρωταγωνιστήσουν σε μια καινούρια εθνική αναγέννηση. Τα φθαρμένα υλικά του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος, μοιάζουν να μην πείθουν την πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, η οποία αναζητεί «πολλές Καρυστιανού». Προσδεθείτε…
#np2025 #PDM2882
