Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία, μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών το 1974, είναι γεμάτη από… μονοθεματικές κυβερνήσεις. Αυτοδύναμες. Με τα θετικά και τα αρνητικά τους.

Ειδικά πριν την εποχή της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων και της μοιραίας υποβάθμισης της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού, η Ελλάδα είχε το προνόμιο να διαθέτει ηγέτες που ενέπνευσαν θυελλώδεις πολιτικές ηγεμονίες.

Από τον γεννήτορα της σύγχρονης Δημοκρατίας μας, Κωνσταντίνο Καραμανλή, στον χαρισματικό Ανδρέα Παπανδρέου, στον διορατικό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, στον πατριώτη Κώστα Καραμανλή, τον τελευταίο που ενσάρκωσε μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, και μάλιστα τη μεγαλύτερη όλων των εποχών, με 3,5 εκατομμύρια Ελλήνων να τον εμπιστεύονται στις κάλπες του 2004.

Μέχρι και σήμερα, στη μακρά διαδρομή της αδιατάρακτης Δημοκρατίας της Μεταπολίτευσης, υπήρξαν τρεις εξαιρέσεις κυβερνήσεων πολυκομματικής συνεργασίας, με “τρίτο” πρόσωπο στην πρωθυπουργία. Όχι δηλαδή τον αρχηγό του πρώτου κόμματος, όπως είθισται κατά παράδοση.

Το επώδυνο 1989, ο ευπατρίδης Τζαννής Τζαννετάκης, για δυο μήνες, και στη συνέχεια ο εμβληματικός Ξενοφών Ζολώτας για 5 μήνες, μέχρι την άνοιξη του 1990. Και πιο πρόσφατα, στον πυρήνα της περιόδου της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, ο μετρημένος Λουκάς Παπαδήμος, για έξι μήνες.

Κυβερνήσεις συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με τον Ενιαίο Συνασπισμό, της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ και τον Ενιαίο Συνασπισμό, της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ.

Τρία “τρίτα πρόσωπα”, που επέτρεψαν στο πολιτικό σύστημα να ανασυγκροτηθεί και να εναρμονιστεί καλύτερα με τις απαιτήσεις κάθε συγκυρίας. Και στη χώρα να ξαναβρεί… οξυγόνο.

#np2025 #PDM2882