Σε ρόλο σουλτάνου. Επικυρίαρχου. Ερμηνεύοντας σωστά τον Φρανσουά Μιτεράν και την ιστορική αποστροφή του περί της πολιτικής ως διαχείρισης των συμβόλων, ο Ταγίπ Ερντογάν “κέντησε” με όσα έκανε στη Νέα Υόρκη, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Η ομιλία του Τούρκου Προέδρου στα Ηνωμένα Έθνη παρέπεμπε σε… νικητή και τροπαιούχο. Άνοιξε μια βεντάλια θεμάτων, αξιοποιώντας την πολυεπίπεδη παρουσία της Τουρκίας στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και την προνομιακή σχέση του με τις Ηνωμένες Πολιτείες του Ντόναλντ Τραμπ, την “εγκάρδια συνεννόησή” του με τη Ρωσία και την Κίνα, και τα… χάδια που του αφιερώνει η πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με οικονομικές συνεργασίες.

Δεν άφησε κανένα περιθώριο αναφορικά με τις προθέσεις του στην Ανατολική Μεσόγειο και τις ενεργειακές συμφωνίες, ξεκαθαρίζοντας ότι, χωρίς την Τουρκία… δεν θα προχωρήσει τίποτα.

Και σε επίπεδο συμβολισμού και ψυχολογίας, υποτίμησε την Ελλάδα, με τον τρόπο που χειρίστηκε τη συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ζήτησε την αναβολή της, την τελευταία στιγμή, με την τουρκική πλευρά να υποστηρίζει ότι το ραντεβού δεν ήταν κλεισμένο, και η ελληνική πλευρά… βιάστηκε.

Μια εξοργιστική υποτίμησε της Ελλάδας από τον Τούρκο Πρόεδρο. Στα όρια της εθνικής προσβολής.

#np2025 #PDM2882